90’lı Yıllarda Çocuk Olmak... 90’lı yıllarda çocuk olmak çok büyük bir ayrıcalıktır. 90’lı yıllar, çocukluğun en masum çağının geçirildiği son dönemlerdi, son mahalle çocuklarıydık. Öyle saf ve temizdik ki, menfaat beklemediğimiz, teknolojinin henüz arkadaşlıkların önüne geçmediği arkadaşlıklarımız vardı. Saklambaç oynarken “Elma dersem çık, armut dersem çıkma!” deyiminin bol kullanıldığı, çanak çömleklerin patlatıldığı, top peşinde dizlerimizi yardığımız, evcilik oynadığımız, elma ağaçlarına daldığımız yılar. 90’lı yıllarda bir oyuncağın sahibi olmak için kocaman hayaller kurardık ve bu hayallerden birine kavuştuğumuzda büyük mutluluklar hissederdik. Her şeyden keyif alan ve küçük şeylerle mutlu olan nesillerdik. Şimdiki çocuklar ne yazık ki, çağın en kötü çocukluğunu yaşıyor. Çocukların bir oyuncak için hayal kurmasına fırsat bile vermeden, dile getirdiği ya da getirmediği reklamlarda görülen her oyuncak satın alınıyor. Her tarafta bu kadar oyuncağa, şık kıyafetlere, teknolojik cihazlara, marka ayakkabılara sahip oldukları halde ağlayan çocuklar ve mutlu olamayan çocuk dolu. Her istediğini alınan ama bir türlü mutlu olamayan, değer bilmeyen çocuklar. Bu yüzden 90’lı yıllar en saf, en mutlu çocukluğun yaşandığı dönemdi.